© ASANOVA  2012                        

Asanova Sondalo Sarnano ‘Leonardo’

17 augustus 2010. Vakantie verslagje van de eigenaren. En dan is de vakantie al weer om. We zijn weer thuis.

We zijn de vakantie begonnen met de mini-cursus "kalmerende signalen". Daar hebben we veel aan gehad. Echt ook een aanrader voor anderen om kennis te maken met die methode. Van de hondenschoolhoudster Jane hebben we twee privé-lessen gekregen. De tips en trucs hebben we de drie weken daarna natuurlijk vol kunnen gebruiken. Zo'n vakantieperiode is ook wat je noemt pas echt een intensieve socialisatieperiode. Drie weken kamperen: andere honden, geiten, kippen, paarden, grote kinderen, kleine kinderen, skelters, in een kano zitten. Je kan het eigenlijk zo gek niet bedenken of hij heeft het nu al beleefd. En eerlijk is eerlijk, je mag reuzetrots op hem zijn, hij deed het fantastisch. Door zijn wollige uiterlijk heeft hij een hele hoge aaibaarheidsfactor, alles en iedereen komt op hem af, en hij laat dat steeds beter goedmoediger over zich heengaan.

We hebben, op 1 keer na, op natuurcampings gestaan, waar je lekker veel ruimte om je heen hebt. Na zo'n twee keer verhuizen had Leonardo goed door dat hij onze bus en het gras eromheen tot zijn nieuwe territorium mocht beschouwen. Het is wonderbaarlijk om te zien hoe snel zo'n dreumes zich daaraan aanpast. Als wij, of in ieder geval een van ons, maar in de buurt zijn, dat is voor hem heel duidelijk het belangrijkste. Gaandeweg merkten we dat hij zich steeds stabieler en voor ons voorspelbaarder op ging stellen.

Echt super om mee te maken. En leuk dat hij het vond om 's morgens bij de jongens de tent in te stampen! Flatjs, flatjs, die staart als een dolle heen en weer, kont draait dan ook mee, grote sprong midden ertussen en dan lekker kroelen (zie foto). Er zitten nu wel wat gaatjes in de tent (scherp die melkhoektandjes!), maar gelukkig hebben we thuis nog reparatiedoek gevonden.

Zijn haar op zijn hoofd begint zelfs al zo lang te worden dat hij een soort scheiding ontwikkelt! Het wordt tijd om te gaan snoeien. Ik twijfel nog steeds tussen zelf doen of naar een trimmer. Ik heb wel al wat zitten knippen bij zijn ogen, hij zag niet zoveel meer!

En wat we echt ontzettend leuk vinden: hij luistert fantastisch goed naar zijn volle naam Leonardo, en iedereen die dat hoort begint te schateren!  Mooi toch?

Schofthoogte 44 cm

1 week oud

Hidde, Saskia met Leonardo & Koen

14 juli 2010

Drie heren  /  Three gentlemen

Is hij niet lief? Correctie, een boefje?

Ain't he sweet? Correction, a naughty sweetie?

Eerste vakantie voor Leonardo, 2010

Velen zullen dit herkennen?

Many of you wil recognize this, right?

ASANOVA:De twee foto's hierboven geven geweldig de gemoedelijke interactie weer tussen baasjes en Lagotto. Altijd daar waar de baasjes ook zijn. Het zegt eigenlijk alles!

ASANOVA:These pictures  actually say it all! This is a splendid example of what the Lagotto is all about in relation to his owner(s). Always there where they are.

Dit is het bekkie van een tanden wisselende pup.

In de bovenkaak is de geboorte van de eerste nieuwe tand al zichtbaar.

In de onderkaak zijn de wondjes zichtbaar van de al verloren tandjes.

Kortom, dit is een kijkje in het vertederende smoeltje van Leonardo.

Dringend verzoek van Asanova: Experimenteer alstublieft niet zelf met een pup! Dit vereist voorbereiding, kennis van de anatomie van het dier en training van de hond in kwestie!

Boekentip: 'Help, mijn hond trekt.'

Schrijfster: Turid Rugaas

31 oktober 2010. Update van de afgelopen periode: Leonardo groeit als kool. We hebben hem ongeveer twee weken geleden gewogen. Zijn gewicht was toen 11,5 kilo. Zijn schofthoogte op dat moment 41 cm.

Het is zo'n lekker ventje. We genieten dagelijks van hem en zijn je oprecht dankbaar dat we zo'n lieverd in huis mogen hebben. Het is een hondje dat heel veel reacties losmaakt op straat. Het vergelijk met de Labradoodle was al bekend, die zingt vaak rond. Er is ook een vergelijking gemaakt met de Zweedse kok van de Muppetshow. Kun je je die nog voor de geest halen? Die bruine hond die altijd met die pollepel stond te zwaaien en al het eten door de keuken gooide. Die klopt wel vinden wij, qua uiterlijk dan, het eten eet Leonardo op, daar gooit hij niet mee.

We vervoeren Leonardo nog steeds in een fietsmand voorop de fiets naar het bos. Naarmate hij groeit wordt dat natuurlijk steeds zwaarder, maar het gaat goed. Op de fiets andere honden tegenkomen is geen probleem. We zijn er langs voordat die andere honden het goed en wel in de gaten hebben. Leonardo legt tijdens zo'n rit vaak zijn kop op de rand van het mandje. Waarschijnlijk verkent hij dan vast de weg voor ons, hij snuft wat in de lucht of hapt naar een denkbeeldige vlieg. Dat schijnt allemaal zo grappig te zijn dat we als gevolg daarvan bijna altijd lachende fietsers tegenkomen. Hoe maakt een Lagotto de wereld vrolijker?!

't Is ook een mooie held op sokken. Zo heeft'ie bijvoorbeeld een hekel aan grote, blaffende honden. Ik heb hem al verteld dat blaffende honden niet bijten, maar hij snapt het principe nog niet helemaal. Komt hij zo'n type tegen, dan verdwijnt hij bij voorkeur achter onze benen. Mooie boel hoor, zit die andere hond dus ook vaak tussen mijn benen! Soms is het wel zielig, dan is hij echt van slag en moet even bijkomen van de ontmoeting. Dat geeft hij aan door tegen ons op te springen. Heel fijn met die modderpoten! Na wat

kalmerende signalen, dat gapen werkt echt fantastisch, kunnen we weer op pad. Ik loop dus tegenwoordig vrij vaak met de modderige afdrukken van twee hondenpoten op mijn billen rond, want de plekken vermijden waar andere honden komen vinden we geen goed plan.

Mijnheer is uit logeren geweest. Niet alleen, dat willen we niet, maar samen met Koen en Hidde een nachtje bij mijn schoonzusje en haar gezin. Leonardo is daar vertroeteld door twee nichtjes (die natuurlijk ook graag een hondje zouden willen hebben). Hartstikke leuk natuurlijk. Hij ging wel huilen als een wolf toen wij weggingen, dat was wel even slikken want dat geluid kenden we nog niet. De logeerpartij was begin oktober en de zondagochtend dat wij ze weer op gingen halen was uitzonderlijk warm. Mijn schoonzusje woont nagenoeg aan een plas en zij hebben de gewoonte om bij mooi weer een ochtendduik in die plas te maken. Wij waren vergeten te zeggen dat het nog niet echt de bedoeling was dat Leonardo zou gaan zwemmen, Koen en Hidde waren dat ook even vergeten, dus ........ Leonardo heeft zijn vuurdoop gehad.

Ik kan je melden dat hij kan zwemmen zonder bandjes, dat hij het helemaal fantastisch vindt, dat hij niet meer het water uit wilde, dat mijn zwager niet meer bijkwam toen hij hoorde dat dat niet de bedoeling was, en dat wij het hele spektakel helaas gemist hebben.

Leonardo met ‘t baasje.

Allemaal krullen!

“Hij is niet dik maar stevig”,

zegt het vrouwtje.

11 mei 201. Hoera! Gefeliciteerd met Asanova Sondalo Sarnano, ofwel Leonardo en natuurlijk de andere Lagotti uit het nest van 11 mei 2011. 1 jaar oud alweer, ongelooflijk !

En uitgerekend op de dag van zijn verjaardag is hij niet lekker. Onze schat: altijd vrolijk, stout en alert, altijd zin om te spelen, en vanmorgen twee hoopjes ellende in zijn bench (hijzelf en een lekker riekend kotsje). We zeiden vanmorgen tegen elkaar "hij herbeleeft zijn bevalling!". Vanmorgen heeft Erik hem lekker vertroeteld, rijst voor hem gekookt enzo, nu ligt mijnheer lekker buiten op het terras te dutten. Het komt allemaal wel weer goed, maar we kunnen hem helaas nu geen extra lekkere hapjes geven.

Leonardo is inmiddels uitgegroeid tot een hele heer. Hij is eind april nog bij de dierenarts geweest voor zijn controles, prikjes etc. Hij is weer helemaal goed en gezond bevonden door de dokter. Na dat ene kuurtje voor zijn ogen heeft dat euvel ook niet meer opgespeeld, dus dat was waarschijnlijk toch gewoon een of andere ontsteking. Gelukkig niets permanents met dwarse, ingegroeide haren of iets dergelijks.

Minstens zo belangrijk vinden wij het dat Leonardo aan het uitgroeien is tot een heel lief en vrolijk baasje. Hij is gereserveerd en vriendelijk naar anderen toe, zowel mensen als honden. Maar als hij je eenmaal goed kent, dan is hij altijd weer ontzettend blij je te zien. Al ben je bij wijze van spreke alleen maar even naar boven gelopen om de wasmachine aan te zetten. Hij komt je altijd weer begroeten met vrolijk zwabberende staart. Als hij echt door het dolle is komt'ie met twee achterpoten tegelijk springend, zodat zijn hele gatje van links naar rechts hopt, aangestormd. Zijn staart draait dan als een propeller in het rond. Een grote vrolijke ragebol die op je afkomt. Is'ie gevloerd doordat hij de hele dag heeft gespeeld en gedaan, dan komt het voor dat 'ie ergens voor blij op de grond ligt. Wanneer je dan langs komt lopen hoor je ineens zijn staart heel hard op de grond of het kleed kloppen, dan is hij echt te moe om op te staan maar wil je hoe dan ook begroeten!

Een echte held is hij (gelukkig) niet. Lopen we door een bos en komt er een hond aanlopen die hij niet kent, dan zal hij er zeker niet op afgaan. Liever loopt hij er om heen. Het is fascinerend om iedere dag weer te zien hoe snel honden elkaar door hebben. Binnen een paar tellen is vaak duidelijk hoe de "staarten" ervoor staan. Hij komt hier vlak bij huis bijvoorbeeld regelmatig een soort "Sint Bernard formaat'- hond tegen. Een nog relatief jonge hond, ongeveer drie jaar, groot, lomp en traag. Leonardo weet dat gebrek aan snelheid en wendbaarheid van die hond feilloos uit te spelen. Onze Italiaanse pestkop gaat dan keihard rondjes om hem heen lopen, maakt haakse hoeken, loopt nota bene onder hem door, totdat de grote lomperd uitgeput opgeeft. Leo lijkt dan semi-verbaasd te vragen "ben je nu al moe?".

Had ik je al verteld dat Leonardo heeft gelogeerd bij mijn schoonouders? Dat gaat helemaal prima. Die drie hebben elkaar helemaal gevonden. Mijn schoonmoeder is helemaal verkocht. Ze vindt hem veel aanhankelijker -en daardoor denk ik ook meer vertederend- dan haar vroegere Airedales. Leo is ook zo slim geweest om een band aan te gaan met mijn schoonvader, die had vroeger niet zoveel met de honden thuis, die waren meer van zn vrouw en zoon. Maar nu is het tussen mijn schoonpapa en Leonardo ook dikke mik. Samen houthakken in het bos en samen een klein eindje fietsen. Ik had mijn schoonvader op het hart gedrukt om dat vooral niet te lang te doen, maar ja, (oude) mannen zijn (soms) eigenwijs, gelukkig is mijn schoonmoeder het met me eens dat dit nog niet goed voor Leonardo is. De compromis is een "klein eindje" geworden. (Klein eindje is 1 kilometer maximaal)

De jongens komen terug uit school. Ik zie Leonardo nu ook weer over het gras heen en weer hollen, zie je wel hoe snel hij opknapt?

Misschien toch nog en stukje penstaart vanavond?!

Winter 2010

Het eerste verjaardags feestje